Inchecken maar!

Als je zolang onderweg bent, zoals wij nu, dan gaan je dingen opvallen. Een hele mooie hierin is het inchecken. Oftewel, het incheckavontuur. Want dat kan het soms echt wel zijn. Geloof me: na meer dan 40 verschillende campings door heel Europa bezocht te hebben kom je tot de conclusie dat er verrekte veel verschil in zit. En dat vinden we mooi. We lachen erom, maar soms ergeren we ons er ook aan.

Zo waren we een tijd geleden in Kroatië, Rovinj, om precies te zijn. Een bepaald gebruik in Kroatië is het afgeven van alle paspoorten die je bij hebt. De gemiddelde Human Nature avonturier( lees: ANWB eigen merk fleece vest reiziger, meestal 65 plus ;-) ) waarschuwt je daar voor: niet doen!!!!

Nou, goed idee, zou je zeggen, niet doen dus. Al snel kom je erachter dat je dan gewoon helemaal niet de camping op kunt. Toch maar wel doen dus, wil je tenminste overnachten. In Rovinj was het uiteraard niet anders. Dus hop, met de paspoorten in de hand naar de receptie toe, klaar om in te checken. Bijna, want eerst krijg je te horen dat de camping erg groot is en er maar enkele plaatsen vrij zijn. Je krijg je een plattegrond mee van de hele camping. Je zoekt een plaats uit en kiest wat je het beste aanstaat. Zogezegd, zo gedaan. Ilse wacht op de plaats samen met Joris en Marit. Rob loopt mooi terug naar de camping politie, sorry, camping receptie. Ruim 10 minuten stevig doorlopen….
“Plaats 305, graag.” Bedankt voor uw keuze meneer, geef me uw reisdocumenten maar even. (Die had ik dus even niet bij me, zitten in de broekzak van Ilse.) “Euh, die heeft mijn vrouw en die staat nu met twee hongerige kindjes bij de plaats die we uitgezocht hebben.”

Dan loopt u maar even terug meneer, we kunnen niet eerder inchecken zonder documenten. Grrrrrr!!!! Vol frisse tegenzin, loop ik het hele stuk weer terug en heen om opnieuw in te mogen checken. Uiteindelijk kwam het allemaal goed, maar enige frustratie was wel aanwezig, bij mij dan.

Zo hebben we nog een paar willekeurig opgenoemde bijzondere gevallen:

Kamp Sibor, Slovenië: Zelfde uitdaging. Heeft u nog plaats? Ja die hebben we. Zet hem maar neer, kijk maar of je zin en tijd hebt om vanavond nog je paspoort te laten zien. Morgen is ook goed.

Deze week nog een mooie klapper in Tsjechië. De uiteraard alleen Tsjechisch sprekende eigenaresse komt op ons af, nog voordat we überhaupt op de camping staan, en maakt de mooie ijzeren Oostblok-designpoort uit 1976 open voor Kriek en zwaait vriendelijk naar ons.

“Hallo, heeft u nog plek?” “Ja sicher, da kann er stehen.“ Ok, hup kriek op z’n plek gezet. Paspoorten worden meteen opgehaald door mevrouw. Om vervolgens nog minstens 5 keer terug te komen met vragen over onze hinternahmen, of we toch wel echt allemaal op hetzelfde adres wonen. De kinderen wonen ook daar? Euh, ja, die ook. Die wonen nog niet zelfstandig nee.
Uiteindelijk een uurtje later is alle documentatie geregeld, zichtbaar gemaakt aan de overige gasten door het verkrijgen van een nummer wat duidelijk zichtbaar aanwezig moet zijn op/ aan je camper. Wij hadden nummer 1. Nu moet er alleen nog betaald worden, in Tsjechische kronen welteverstaan. Die hebben we dus nog niet. Verderop zit een pinautomaat, is niet zo ver meneer, paar kilometer maar. U MOET vanavond voor 22.00 uur betalen dus u kunt het beste maar zorgen dat u even naar de bank gaat. Op de fiets naar de bank, 9 kilometer in het donkere bos fietsen en weer 9 terug, zorgt er toch voor dat we die avond de som van 430 kronen ( +/- 17 euro af kunnen tikken. Dat kan echt niet wachten nee.

Polen, was ook een bijzondere ervaring. De kampeermeister, dat dekt het beste de lading denk ik, heet ons van harte welkom. We komen het terrein op rijden en worden direct gedirigeerd naar een plekje voor onze kriek. Strak tegen de buren aan, zodat zij bijna geen daglicht meer binnenkrijgen in hun camper. De man spreekt zeer belabberd Duits, maar doet dat zo verbazend snel dat we er daardoor helemaal niets van begrijpen.

Hij laat ons rustig installeren, denken we tenminste. Binnen enkele minuten komt hij terug, steekt zijn neus tussen het kattenstaartengordijn door en roept: “Ausweiss bitte!!!” Is dit een slechte oorlogsfilm waarin we terecht zijn gekomen? Nee joh, dat hoort allemaal bij het inchecken. Kein problem, meneer!

De welkomstborrel! Die kan het ook goed doen. Leuk om kennis te maken met je gasten, ook al verblijven ze maar 1 of 2 nachten op je camping. Dat maakt niet uit, kennis is macht of zoiets. Of kennissen zijn machtig? Wat daarbij wel eens wordt vergeten, is dat je dan niet gestrest moet gaan rondlopen in je bar en vooral ook, praten met je gasten. Het is tenslotte een welkomst borrel.

Maar over het algemeen kunnen we wel zeggen dat iedereen heel erg trots is op zijn/ haar camping. Met her en der een uitzondering. Net echt dus.

Op het moment van schrijven zijn we in Tsjechië, dus stilletjes aan op de terugweg. We hebben het meest oostelijke punt van onze reis bereikt. We zijn al meer dan 70 dagen op pad en hebben in deze 70 dagen al ruim 7000 kilometer afgelegd met kriek. Hij doet het nog steeds goed, lekt wel een beetje diesel, maar laat ons zeker niet in de steek. Joris, Marit, Ilse en ikzelf zijn het nog zeker niet beu om zo op elkaars lip te zitten. Het gaat erg goed met ons.

Heb je dan niet regelmatig slecht weer gehad? Nou, niet bepaald nee. De dagen met regen en minder dan 25 graden zijn nog steeds bijna op 1 hand te tellen. Geweldig mooie plekken bezocht en we gaan er zeker nog een paar zien, de komende dagen. Kijk maar naar de foto’s. Die zeggen genoeg.

Groetjes!!