Eigenlijk ben ik een tijdmachine!

Douchen op de camping en ander ongemak.

Zoals bij velen wel bekend zal zijn is het toiletgebruik en het doucheritueel wat anders dan thuis. Ben je thuis gewend om lekker in je blote kont door het huis te huppelen en loop je nog even terug als je je handdoekje hebt vergeten: geen probleem! Naar de WC met de deur open? Ook geen probleem!

Op de camping is dat…. anders.  Iedereen weet wat je gaat doen. En met een beetje geluk mag je dat met een deel van je campingmaatjes op een rij doen. En als je dan helemaal opgelucht en vrolijk terug komt wandelen dan weet iedereen dat je missie is geslaagd.

In je blote kont over de camping terug banjeren naar de camper? Op de campings die wij bezoeken is dat niet echt normaal, dus beter van niet. Behalve als je 3 of 4 jaar oud bent. Dan maakt dat allemaal nog helemaal niks uit. In je blote kont naar de douche en terug met je witte puntkadetjes is dan echt geen probleem.

Het bijzondere aan de vele campings die we aan doen, is dat elke camping ook echt anders is. Zo zijn we in Italië beland bij het Lago d’Orta in de plaats Pettenasco. Daar zijn we de eerste douche tegen gekomen vermomd als tijdmachine of tijdbom. De foto spreekt voor zich lijkt me. En als je als doucher nog twijfelt over de resterende tijd die je nog hebt met je douchemuntje, dan wordt je daar middels een ferme pieptoon aan herinnerd. Die telt terug tot het water stopt. Je wordt er heel vlug van kan ik je vertellen.

Ook mooi: elk toilet wat we nu waar dan ook tegenkomen is niet meer gewoon een ‘wc’, maar een ‘toiletgebouw’ (volgens Joris en Marit dan hè!). Dat klinkt toch net even wat chiquer. Alle andere gebouwtjes waar toevallig iemand in zit op een stoel zijn ook allemaal recepties geworden. Maar dat is logisch.

Tijdens het rijden is er een ander bijzonder apparaat wat ons helpt. Namelijk het kleine digi bordje (aldus Joris) wijst ons steeds trouw de weg. Gaat heel vaak goed, af en toe wat minder en dat is dan eigenlijk ook mijn schuld. Want die rode lijn moet je wel volgen, papa!

Over rijden gesproken: het is af en toe een flinke uitdaging. Zo zijn we afgelopen week vertrokken uit Zwitserland vanuit Ranon naar het Lago d’Orta toe. Via de Simplonpas Zwitserland uit en Italie weer in. Dat is een klim van 19 km en dus ook ongeveer 19 km naar beneden. Met een vol beladen camper gaat naar boven niet zo heel rap maar het blijft wel goed opletten. Met name ook als we de afdaling ingaan. Een beste kluif, durf ik wel te zeggen. De remmen hebben het hier zwaar te verduren.

Gisteren zijn we vanuit Pettenasco naar het Pianomeer gereden, met een omweg langs het Lago Maggiore omdat dat nou eenmaal een veel mooiere route is. Lunchen in de schaduw met uitzicht op het meer is echt geweldig!

De stad Como hebben we daardoor ook even bezocht, een lekker ijsje gegeten en daarna langs de oevers van het Comomeer naar boven toe om bij Porlezza uit te komen. Schitterende uitzichten onderweg en heel erg veel smalle weggetjes. Vanuit Como naar Porlezza is een route van 48 km waarover we ruim een uur en een kwartier hebben gereden. Stapvoets passeren, sturen en manouvreren op de millimeter was het daar. Intensief, maar wel heel leuk. Gelukkig geen brokken gemaakt, op een hele kleine tik tegen de spiegel na.